اشکال: «منهاج فردوسیان» ما را از علوم روز و اوضاع پیرامونمان آگاه نمی‌سازد. /
جواب: این اشکال، دو جواب دارد، یکی حلّی و دیگری نقضی، بدین ترتیب؛
جواب حلّی: برنامه‌ی تربیتی، بنا ندارد تمام شؤون علمی را پوشش دهد. بسیاری از اخبار و علومی که در اطراف ما جابجا می‌شود، ارزش شنیدن و گفتن ندارد و توجه کردن به آن‌ها، تباه کردن عمر شریف و فرصت‌سوزی در راه رسیدن به کمال و سعادت است. همچنین بسیاری از دانش‌ها و دانستنی‌هایی که در عصر انفجار اطلاعات به سوی انسان هجوم آورده، برای سرگرم کردن اوست و نتیجه‌ای جز فرو رفتن در غفلت‌های متراکم و بازماندن از درجات عالیه ندارد.
جواب نقضی: عمل به این برنامه‌ی تربیتی، منهاجی را به حقایق جهان آگاه می‌سازد. یعنی او را با جنبه‌ها و زاویه‌هایی از دنیا و اهل دنیا آشنا می‌سازد که فایده‌ی تربیتی دارد و موجب می‌شود تا دردها و دواهای این دنیا را به نیکی بشناسد. قرآن کریم، این وعده را به صراحت بیان می‌کند، می‌فرماید: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إَن تَتَّقُواْ اللّهَ یَجْعَل لَّکُمْ فُرْقَانًا» (کافی، محدث کلینی، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۶، باب الإخلاص). ترجمه: بنده‌ای نیست که چهل روز ایمانش به خدای عز و جل را خالص گرداند یا فرمودند: بنده‌ای یاد خدای عز و جل را چهل روز، زیبا بجا نمی‌آورد مگر این که خدای عز و جل، او را بی‌رغبت در دنیا می‌گرداند و او را به درد آن و دوای آن، بینا می‌سازد، پس حکمت را در قلبش ثابت نموده و زبانش را با آن گویا می‌سازد.
همچنین امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: «مَا أَخْلَصَ الْعَبْدُ الْإِیمَانَ بِاللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً ـ أَوْ قَالَ ـ مَا أَجْمَلَ عَبْدٌ ذِکْرَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْبَعِینَ یَوْماً إِلَّا زَهَّدَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الدُّنْیَا وَ بَصَّرَهُ دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا فَأَثْبَتَ الْحِکْمَهَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ» (سوره‌ی انفال، آیه‌ی ۲۹). ترجمه: اى کسانى که ایمان آورده‏اید اگر از خدا پروا دارید براى شما [نیروى] تشخیص [حق از باطل] قرار مى‏دهد.
یا امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا أَثْبَتَ اللهُ الْحِکْمَهَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ وَ بَصَّرَهُ عُیُوبَ الدُّنْیَا دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا وَ أَخْرَجَهُ مِنَ الدُّنْیَا سَالِماً إِلَى دَارِ السَّلَامِ» (کافی، محدث کلینی، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۲۸، باب ذم الدنیا و الزهد فیها). ترجمه: کسی که بی‌رغبت در دنیا باشد، خدای تعالی حکمت را در قلبش پابرجا نموده و زبانش را به آن گویا می‌سازد و بینایی عیب‌های دنیا، دردهای آن و دوای آن را به او می‌دهد و او را از دنیا، با سلامت به بهشت، بیرون می‌برد.
پس با این حساب، منهاجی شدن، منهاجی را به صورتی بسیار عمیق با دنیای پیرامون، آشنا می‌سازد.

برای منهاجی شدن لازم نیست یک شخصیت متفاوت باشید، ولی لازم است از متفاوت شدن نهراسید.
شرح: برای منهاجی شدن، برخی مقدمات، لازم است و برخی دیگر، لازم نیست. مثلاً لازم نیست در شهرهای زیارتی، ساکن باشید. لازم نیست مدرک بالای علمی داشته باشید. لازم نیست مجرد باشید بلکه در مواردی، متأهل بودن، بهتر است. لازم نیست سید باشید. لازم نیست طلبه و حوزوی باشید. لازم نیست شغل فرهنگی داشته باشید . . .
ولی لازم است که حلال‌زاده باشید و لقمه‌ی حلال بخورید و از متفاوت شدن، نترسید. اگر از این بترسید که با منهاجی شدن، انگشت‌نمای اطرافیانتان خواهید شد، هیچ وقت جرأت نخواهید کرد که منهاجی شوید.
پس، باید این ترس بیهوده را کنار بگذارید و با تفکر در کوتاه بودن عمر دنیا و بی‌نهایت بودن عمر آخرت، از متفاوت شدن با اهل جهنم، نهراسید. اگر تا دیروز، همرنگ اهل جهنم بودید، از امروز تصمیم بگیرید تا همرنگ اهل بهشت شوید و از این رنگ عوض کردن، خوشحال باشید.
حاج فردوسی همواره به رفقای منهاجی خود توصیه می‌کند که «منهاجی شدن» خودشان را اعلام کنند. کسی که می‌خواهد مخفیانه و دور از چشم این و آن، قدم در راه کمال و سعادت بگذارد، گرفتار آفت‌هایی خواهد شد. البته ریاکاری، آفت بزرگی است ولی تعیین حدود و مرزها، خیلی ضروری و راهگشاست. به تعبیر عامیانه، با اعلام این که «منهاجی» شده‌اید، سنگ‌هایتان را با همه وابکنید. هم تکلیفتان با خودتان روشن می‌شود و هم با پدر و مادر، زن و فرزند، همکار و همسایه، استاد و شاگرد و دیگران.
از متفاوت شدن نهراسید و مطمئن باشید مخالفان و مسخره‌کنندگان، بعد از مدتی که استقامت در شما دیدند، تسلیم شده و کوتاه خواهند آمد. مهم این است که شما با خودتان کنار بیایید و بتوانید خودتان را برای منهاجی شدن، متقاعد سازید.

سلام
امروز پیامی در یکی از شبکه‌های اجتماعی آمد که متنش را تقدیم می‌کنم، بفرمایید آیا روایتی که بیان شده، سند معتبر دارد؟ متن پیام چنین بود: یه حدیث قدسی هست که خیلی عجیبه. آدمو از خجالت آب میکنه. خدا میگه: «یا مطلقا فی وصالنا، ارجع. و یا محلفا علی هجرنا، کفر. انما ابعدنا ابلیس لانه لم یسجد لک، فواعجبا، کیف صالحته و هجرتنا»
میدونی یعنی چی؟ فرض کن یه رفیقی داری که عاشقشی و خیلی دوستش داری. براش همه کار میکنی. مثلا یه روز تو خیابون راه میری و میبینی یه نفر داره با رفیقت دعوا میکنه، و شما میری جلو و برای دفاع از دوستت، با اون طرف دعوا میکنی، کتک کاری میکنی و دیگه باهاش قهر میکنی. چون دوستت رو زده. اما بعد از چند روز میبینی دوست و رفیقت داره با اون آدم راه میره و میگه و میخنده. چه حالی پیدا میکنی؟ به دوستت میگی: بابا من به خاطر تو با اون دعوا کردم و حالا تو رفتی با اون رفیق شدی و خوش میگذرونی؟!!!
آره، قضیه ما و خدا هم همینطوره. معنی حدیث بالا همینه. خدا میگه من شیطان رو بخاطر اینکه بر تو سجده نکرد از خودم روندم. اما تو حالا رفتی با اون دوست شدی و منو ترک کردی؟؟؟!
ترجمه حدیث: ای کسی که وصال ما را ترک کرده‌ای، برگرد. و ای کسی که بر جدایی از ما سوگند خورده‌ای، سوگند خود را بشکن. ما ابلیس را برای این از خود راندیم که بر تو سجده نکرد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
این سخن، در منابع معتبر حدیثی نیامده است و بی‌سند است. تنها منبعی که این سخن در آن آمده، «بحر المعارف» است که کتابی صوفیانه بوده و این سخن را بدون سند نقل کرده است. عبارت ملا عبدالصمد همدانی در این کتاب، چنین است: «و باز جناب رئوف منان از طریق عنایتی که با این مشت خاک بی‏باک دارد می‏فرماید: یا مطلقا وصالنا راجع، و یا محلفا علی هجرنا کفر، انما ابعدنا ابلیس لانه لم یسجد لک، فوا عجبا کیف صالحته و هجرتنا! ویحک، لک من القدر ما لم تعرفه لیله القدر.
… ای که پیوند با ما را رها کرده‏ای، بازگرد. ای که بر دوری از ما سوگند خورده‏ای. کفاره این سوگند بده. ما شیطان را بدین دلیل از خود دور ساختیم که به تو سجده نکرد، شگفتا! که چگونه با او در ساخته‏ای و از ما دوری جسته‏ای! وای بر تو، تو را قدر و پایه‏ای است که شب قدر بدان آگاه نیست». (بحر المعارف، جلد دوم، عبدالصمد همدانی، ‏فصل ۶۲: راه وصول و تقرب به حق تعالی‏، تحقیق و ترجمه: حسین استاد ولی‏)

موفق باشید
حاج فردوسی

با عرض سلام
یکی از وعاظ مشهور، مرحوم میرزا احمد سیبویه بود که احتمالاً معرف حضورتان است. ایشان مکرر این روایت را از نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‌کرد: «من رَأی أولادی فَصَلّی عَلَیّ زادَهُ اللهُ فی السّمعِ و البَصَرِ» و خود نیز به همه توصیه می‌نمود که هنگام دیدن سادات، صلوات بفرستند و به پا بلند شوند و حتی بعضاً روی منبر که بود با ورود سادات بلند می‌شد. حال با این مقدمه خواهشمندم در صورت امکان بفرمایید:
۱ ـ صلوات فرستادن هنگام دیدن سادات در منهاج فردوسیان چه حکمی دارد؟ (مستحب، مباح، بدعت یا …)
۲ ـ به پا خواستن به احترام سادات چه حکمی دارد؟
۳ ـ با توجه به اینکه در مجامع مذهبی با بردن لقب «قائم» از القاب مبارک امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به پا می‌خیزند، این عمل چه حکمی دارد؟
۴ ـ صلوات فرستادن هنگام شنیدن نام استاد اعظم منهاج فردوسیان (صلی الله علیه و آله)، امیر مؤمنان (علیه السلام) و سایر حضرات معصومین (علیهم السلام) چه حکمی دارد؟
با سپاس مجدد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
روایتی که از آن مرحوم نقل شده را در هیچ منبع معتبر و غیر معتبری نیافتیم. قاعده‌ی نظری یا قانون عملی‌ای که بر روایت بی‌سند بنا نهاده شده باشد، جز انحراف، ثمره‌ای ندارد. اصحاب منهاج فردوسیان که با سند و مدرک، انس گرفته و رشد‌کرده‌اند، نیک می‌دانند که چنین دیدگاه‌ها و دستورات عملی‌ای،‌ هیچ جایگاهی در منظومه‌ی فکری منهاج فردوسیان ندارد. قواعد و قوانین منهاج فردوسیان بر طبق مسلّمات و واضحات قرآن و روایات معتبر بنا نهاده شده است و بس. اما جواب سؤالاتتان:
جواب ۱: صلوات فرستادن، از مستحبات است و می‌توان به هر بهانه‌ای و بدون بهانه، صلوات فرستاد، ولی اگر کسی صلوات فرستادن در هنگام دیدن سادات را دستور شرعی بداند، مرتکب حرام شده و نسبت دروغ به دین مبین اسلام داده است. اما اگر به این بهانه، بخواهد به استحباب صلوات فرستادن عمل کند، اشکال ندارد.
جواب ۲: همین جماعت، روایت دیگری به رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نسبت می‌دهند که فرموده‌اند: «مَن رأی أولادی و لم یقُم بین یدیهِ فَقَد جَفانِی، وَ مَن جَفانِی فَهُو مُنافِقٌ». ترجمه: هر کس یکی از فرزندان مرا ببیند و در برابرش (به احترام او) بپا نخیزد، در واقع به من ستم روا داشته است و کسی که در حق من ستم نماید، منافق است.
برای این حدیث نیز سندی نیافتیم و از مجعولات است. پس برخاستن به احترام سادات، سند شرعی ندارد و نمی‌توان به عنوان مستحب شرعی محسوب کرد. البته در جاهایی که برخاستن، نشانه‌ی احترام است و برنخاستن، نشانه‌ی بی‌احترامی و اعلام دشمنی و کینه است، «برخاستن به احترام» استحباب عقلی و عرفی پیدا می‌کند. فرق «استحباب شرعی» با «استحباب عقلی یا عرفی» در ثمره‌ی آن است. «استحباب شرعی» ثواب اخروی دارد ولی «استحباب عقلی یا عرفی» پاداش دنیوی دارد. یعنی مراعات آن، موجب جلب منفعت یا دفع ضرر در همین دنیا می‌گردد. استحباب شرعی را فقط کسانی که ایمان به سرای دیگر دارند انجام می‌دهند ولی استحباب عقلی و عرفی را اهل دنیا هم انجام می‌دهند و حتی بهتر از متشرعین.
جواب ۳: سند قوی و معتبری برای استحباب برخاستن با شنیدن نام «قائم» نیافتیم و آنچه هست، فعل معصوم است که به نظر جمهور علما، دلالت بر استحباب نمی‌کند. البته در جوامعی که بلند نشدن با شنیدن یا گفتن لقب «قائم»، توهین به حضرت صاحب الامر (ارواحنا فداه) محسوب می‌شود، لازم است مراعات کنید تا در معرض اتهام شیعیان افراطی قرار نگیرید.
جواب ۴: صلوات فرستادن برای گفتن و شنیدن نام استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، مستحب شرعی است و در قوانین عملی نیز آمده است؛ اما صلوات فرستادن برای گفتن یا شنیدن نام امیر المؤمنین (علیه‌السلام) و سایر ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) سند شرعی ندارد. البته از باب مطلق استحباب صلوات، اشکال ندارد.

موفق باشید
حاج فردوسی